Title
On the way
Creator
Album title
On the way
The publication medium
The analytical review (in Greek)
Για τον πιανίστα Γιώργο Τσώλη και το τρίο του δεν είχα ακούσει το παραμικρό. Έτσι η εξαιρετική εμφάνιση που έκαναν τέλη Αυγούστου στο Φεστιβάλ Τζαζ της Τήνου, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Ο Τσώλης ζει από το 2004 στη Χάγη, όπου βρέθηκε για να σπουδάσει τζαζ, και εκεί δημιούργησε αυτό το τρίο με τον μπασίστα Στάθη Ελαιοτριβιάρη και τον Ιταλό ντράμερ Francesco de Rubeis. Το ρεπερτόριό τους στο φεστιβάλ, εκτός από δυο-τρεις διασκευές προερχόταν από το υλικό αυτού εδώ του πολύ καλού CD, που το ηχογράφησαν τον περσινό Οκτώβριο στο Άμστερνταμ και που είναι η πρώτη δουλειά τους.
Με εξαίρεση μια σύντομη, «πειραγμένη» εκτέλεση του “Giant Steps” του Coltrane, όλα τα κομμάτια είναι συνθέσεις του πιανίστα, που σε πολύ νεαρή ηλικία έχει να επιδείξει πληθωρικό συνθετικό ταλέντο, άψογη τεχνική κατάρτιση και ηγετικά προσόντα. Ακούγοντας τα περίπλοκα μελωδικά σχήματα, τις συνεχείς αυξομειώσεις της έντασης και τις αλλεπάλληλες ρυθμικές εναλλαγές του “Morning Interlude”, του “The Tune” και του “Neves” γίνεται προφανές ότι του αρέσει να προετοιμάζει τα κομμάτια στη μέγιστη δυνατή λεπτομέρεια και ότι τα έχει δουλέψει συστηματικά με τους δύο συνεργάτες του. Κάτι άλλο που του αρέσει οι λάτιν ρυθμοί και οι βιρτουόζικες φορτωμένες γραμμές που θυμίζουν μεγάλους τεχνίτες όπως ο Chick Corea και ο Michel Camilo. Τέτοια περίπτωση είναι το “Ojos Verdes”, που μετά από ένα ρεσιτάλ δεξιοτεχνίας σε αργό κι ύστερα γρήγορο τέμπο (σε κάποια περάσματα φέρνει στο μυαλό το “Now he sings, now he sobs” του Corea), ο Τσώλης παίζοντας ένα επαναλαμβανόμενο σχήμα, αφήνει τον de Rubeis να ξεσπάσει. Ανάλογο ξέσπασμα επιφυλάσσει ο ντράμερ και στο τέλος του πυκνογραμμένου και γεμάτου με γρήγορες bebop φράσεις “Bob Like”. Πολύ πιο ανάλαφρο το “The Tune” κυλά με ένα ευχάριστο λάτιν feeling, ενώ στο “Sonidos Del Pueblo”, μετά από μια παρατεταμένη λυρική εισαγωγή του πιάνου και ένα βαθύ, εκφραστικό σόλο του μπασίστα (Stathis Elio δίκην ευκολίας) οι τρεις μουσικοί οδηγούνται σταδιακά σε μια δυναμική κορύφωση.
Με εξαίρεση μια σύντομη, «πειραγμένη» εκτέλεση του “Giant Steps” του Coltrane, όλα τα κομμάτια είναι συνθέσεις του πιανίστα, που σε πολύ νεαρή ηλικία έχει να επιδείξει πληθωρικό συνθετικό ταλέντο, άψογη τεχνική κατάρτιση και ηγετικά προσόντα. Ακούγοντας τα περίπλοκα μελωδικά σχήματα, τις συνεχείς αυξομειώσεις της έντασης και τις αλλεπάλληλες ρυθμικές εναλλαγές του “Morning Interlude”, του “The Tune” και του “Neves” γίνεται προφανές ότι του αρέσει να προετοιμάζει τα κομμάτια στη μέγιστη δυνατή λεπτομέρεια και ότι τα έχει δουλέψει συστηματικά με τους δύο συνεργάτες του. Κάτι άλλο που του αρέσει οι λάτιν ρυθμοί και οι βιρτουόζικες φορτωμένες γραμμές που θυμίζουν μεγάλους τεχνίτες όπως ο Chick Corea και ο Michel Camilo. Τέτοια περίπτωση είναι το “Ojos Verdes”, που μετά από ένα ρεσιτάλ δεξιοτεχνίας σε αργό κι ύστερα γρήγορο τέμπο (σε κάποια περάσματα φέρνει στο μυαλό το “Now he sings, now he sobs” του Corea), ο Τσώλης παίζοντας ένα επαναλαμβανόμενο σχήμα, αφήνει τον de Rubeis να ξεσπάσει. Ανάλογο ξέσπασμα επιφυλάσσει ο ντράμερ και στο τέλος του πυκνογραμμένου και γεμάτου με γρήγορες bebop φράσεις “Bob Like”. Πολύ πιο ανάλαφρο το “The Tune” κυλά με ένα ευχάριστο λάτιν feeling, ενώ στο “Sonidos Del Pueblo”, μετά από μια παρατεταμένη λυρική εισαγωγή του πιάνου και ένα βαθύ, εκφραστικό σόλο του μπασίστα (Stathis Elio δίκην ευκολίας) οι τρεις μουσικοί οδηγούνται σταδιακά σε μια δυναμική κορύφωση.
Writer
Aragiannis Vangelis