Title
Oregano InFused
Creator
Album title
The publication medium
The analytical review (in Greek)
Οι Tricoolore είναι ένα τρίο που δημουργήθηκε πριν δυο χρόνια ακριβώς από τον κιμπορντίστα Άγγελο Δούκα, τoν μπασίστα Νίκο Δούκα και τον ντράμερ Βασίλη Βασιλείου, τρεις μουσικούς που τους αρέσει να παίζουν με τις λέξεις και τα μπερδέματα των ήχων. Το λέει πρώτα από όλα το όνομα που επέλεξαν. Τι σημαίνουν τα τρία συστατικά στον τίτλο του γκρουπ από τη Λευκωσία; “Τρεις νομάτοι (tri) που προσπαθούμε να μείνουμε ήρεμοι (cool) σε όλη την κακώς νοούμενη «βλαχιά» (ore) που υπάρχει γύρω μας” λένε σε μια συνέντευξή τους στην ιστοσελίδα www.parathyro.com. Αυτό δηλώνει κι ο τίτλος “Oregano InFused” του πρώτου τους άλμπουμ με εννιά original συνθέσεις, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα σε ανεξάρτητη παραγωγή, αλλά και οι τίτλοι κάποιων κομματιών, που προϊδεάζουν ότι η μουσική τους είναι ένα fusion με γεύση ανατολής. Ένα ανακάτεμα ρυθμών, σκοπών και χρωμάτων από την παράδοση -την κυπριακή, την ελληνική και της κοντινής ανατολής- με το φανκ, το σουίνγκ και τη σύγχρονη έκφραση της τζαζ. Τι πιο φυσικό θα πει κανείς, να περνάς στη μουσική που αγαπάς, τα ακούσματα του περιβάλλοντος όπου ζεις. Αρκεί η διαδικασία αυτή να μην καταντά μανιέρα, αλλά βγαίνει με φυσικότητα και γούστο, όπως στην προκειμένη περίπτωση.
Με τις πρώτες νότες του “I-Huzam” που ανοίγει το CD γίνεται εμφανής η πρόθεση του γκρουπ να πηγαινεοέρχεται διαρκώς από το σουίνγκ και το φανκ, στα ελλειπτικά μετρήματα, τους ανατολίτικους δρόμους και τα μακάμια. Αυτό το παιχνίδι συνεχίζεται μέχρι το τέλος με τα πλήκτρα να εναλλάσσονται ανάμεσα στον “καθαρό” τζαζ ήχο και τον ηλεκτρισμό του fusion. Ο Άγγελος Δούκας φτάνει στις πιο λυρικές στιγμές του, με κάποιες φράσεις του να θυμίζουν Keith Jarrett, στην υποβόσκουσα φάνκι διάθεση του “Frunk”, όπου το υπνωτιστικό μπιτ εντείνεται από το σόλο του μπάσου με reverb. Ο Νίκος Δούκας, με άριστη τεχνική στο άταστο μπάσο και το σλαπ, έχει διευρυμένο ρόλο και συχνά μοιράζεται με τα πλήκτρα τις μελωδίες, ενώ ο Βασίλης Βασιλείου χωρίς να βγαίνει συχνά μπροστά ανταποκρίνεται με επάρκεια σε ένα δύσκολο ρυθμικό έργο. Από τα πιο απαιτητικά κομμάτια του άλμπουμ το “The Twenty Five”, όπου οι τρεις μουσικοί επιδεικνύουν διαδοχικά τη δεξιοτεχνία τους.
Με τις πρώτες νότες του “I-Huzam” που ανοίγει το CD γίνεται εμφανής η πρόθεση του γκρουπ να πηγαινεοέρχεται διαρκώς από το σουίνγκ και το φανκ, στα ελλειπτικά μετρήματα, τους ανατολίτικους δρόμους και τα μακάμια. Αυτό το παιχνίδι συνεχίζεται μέχρι το τέλος με τα πλήκτρα να εναλλάσσονται ανάμεσα στον “καθαρό” τζαζ ήχο και τον ηλεκτρισμό του fusion. Ο Άγγελος Δούκας φτάνει στις πιο λυρικές στιγμές του, με κάποιες φράσεις του να θυμίζουν Keith Jarrett, στην υποβόσκουσα φάνκι διάθεση του “Frunk”, όπου το υπνωτιστικό μπιτ εντείνεται από το σόλο του μπάσου με reverb. Ο Νίκος Δούκας, με άριστη τεχνική στο άταστο μπάσο και το σλαπ, έχει διευρυμένο ρόλο και συχνά μοιράζεται με τα πλήκτρα τις μελωδίες, ενώ ο Βασίλης Βασιλείου χωρίς να βγαίνει συχνά μπροστά ανταποκρίνεται με επάρκεια σε ένα δύσκολο ρυθμικό έργο. Από τα πιο απαιτητικά κομμάτια του άλμπουμ το “The Twenty Five”, όπου οι τρεις μουσικοί επιδεικνύουν διαδοχικά τη δεξιοτεχνία τους.
Writer
Aragiannis Vangelis