Title
The Seed
Creator
Album title
The publication medium
The analytical review (in Greek)
Τον κιθαρίστα Θωμά Μητρούση τον έμαθα από το πρόσφατο ντούο άλμπουμ “The wonderful Twos” του Παρασκευά Κίτσου. Στα κομμάτια που συμμετείχε μοιάζει οι δυο τους, με αραιές γραμμές, ουσιαστικό και πολύ μελωδικό παίξιμο να επιχειρούν μια americana τύπου “Beyond the Missouri Sky”. Μόλις λίγους μήνες αργότερα ο Μητρούσης εμφανίζεται και με την πρώτη προσωπική του δουλειά, που έχει τον τίτλο “The Seed” και που προφανώς δηλώνει ότι με τις οκτώ δικές του συνθέσεις (συν μια εισαγωγή) ρίχνει τον σπόρο για να δώσει μελλοντικά πολύ περισσότερα.
Σαν ερμηνευτής ο Μητρούσης ακούγεται να έχει μελετήσει πολύ κιθαρίστες όπως ο Kurt Rosenwinkel, ο Lage Lund και o Ben Monder, ενώ συνθετικά φαίνεται να δουλεύει πολύ την ατμόσφαιρα που δημιουργεί και να προτιμά συνήθως την αργή μελωδική ανάπτυξη, χωρίς φορτωμένες γραμμές και χωρίς πολλές εκρήξεις. Αν και χωρίς πνευστά το “Crossing Lines” που ξεκινά το CD θυμίζει έντονα στο στιλ, τις δυναμικές και την κομψότητα τους Fellowship του Brian Blade. Η ευαίσθητη, σε χαμηλούς τόνους γραφή σε κομμάτια όπως το “Quinta”, το “Poisonous Little Flower” και το “Not Yet” έχει μια βορειοευρωπαϊκή χροιά, με διακριτικά γεμίσματα και υπόβαθρο που αφήνει τις μελωδίες να ακουστούν καθαρά και να αγγίξουν. Το “Bipolar Express” με το φορτισμένο και έντονα αφηγηματικό του θέμα δημιουργεί μια κινηματογραφική κίνηση, ενώ το “Tararirarom” με το ζωηρό, χαρούμενο τέμπο, τη φάνκι διάθεση και τα κοφτά ακόρντα, κοιτάζει προς την Αφρική κι αυτό γίνεται ακόμη εντονότερο με τα φωνητικά που επαναλαμβάνουν τον τίτλο του κομματιού, οδηγώντας το προς το κλείσιμο.
Ο τίτλος του άλμπουμ δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, αφού και συνθετικά και εκτελεστικά φτάνει σε επίπεδα που αφήνει ακόμη μεγαλύτερες προσδοκίες. Κάτι στο οποίο φυσικά συμβάλλουν πολύ οι τρεις συνεργάτες του κιθαρίστα: ο Παρασκευάς Κίτσος στο κοντραμπάσο, ο Κώστας Γιαξόγλου στο πιάνο και ο Δημήτρης Κλωνής στα ντραμς.
Σαν ερμηνευτής ο Μητρούσης ακούγεται να έχει μελετήσει πολύ κιθαρίστες όπως ο Kurt Rosenwinkel, ο Lage Lund και o Ben Monder, ενώ συνθετικά φαίνεται να δουλεύει πολύ την ατμόσφαιρα που δημιουργεί και να προτιμά συνήθως την αργή μελωδική ανάπτυξη, χωρίς φορτωμένες γραμμές και χωρίς πολλές εκρήξεις. Αν και χωρίς πνευστά το “Crossing Lines” που ξεκινά το CD θυμίζει έντονα στο στιλ, τις δυναμικές και την κομψότητα τους Fellowship του Brian Blade. Η ευαίσθητη, σε χαμηλούς τόνους γραφή σε κομμάτια όπως το “Quinta”, το “Poisonous Little Flower” και το “Not Yet” έχει μια βορειοευρωπαϊκή χροιά, με διακριτικά γεμίσματα και υπόβαθρο που αφήνει τις μελωδίες να ακουστούν καθαρά και να αγγίξουν. Το “Bipolar Express” με το φορτισμένο και έντονα αφηγηματικό του θέμα δημιουργεί μια κινηματογραφική κίνηση, ενώ το “Tararirarom” με το ζωηρό, χαρούμενο τέμπο, τη φάνκι διάθεση και τα κοφτά ακόρντα, κοιτάζει προς την Αφρική κι αυτό γίνεται ακόμη εντονότερο με τα φωνητικά που επαναλαμβάνουν τον τίτλο του κομματιού, οδηγώντας το προς το κλείσιμο.
Ο τίτλος του άλμπουμ δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, αφού και συνθετικά και εκτελεστικά φτάνει σε επίπεδα που αφήνει ακόμη μεγαλύτερες προσδοκίες. Κάτι στο οποίο φυσικά συμβάλλουν πολύ οι τρεις συνεργάτες του κιθαρίστα: ο Παρασκευάς Κίτσος στο κοντραμπάσο, ο Κώστας Γιαξόγλου στο πιάνο και ο Δημήτρης Κλωνής στα ντραμς.
Writer
Aragiannis Vangelis